سابقه و هدف: یکی از هولناک­ترین تجارب بشری سرطان و رنج ناشی از آن است. مواجهه با این بیماری سبب بحران‌های حاد و شدید در سلامت فرد می‎شود. اعتقادات مذهبی در زمان بیماری نسبت به هر زمان دیگری برای شخص اهمیت بیشتری پیدا می­کند. در میان منابع مذهبی و معنوی بیشترین منبعی که مورد استفاده قرار می‌گیرد، دعا است. دعا محکم‎ترین و بالاترین حلال مشکلات است و با قدرت دعا می‎توان انرژی معنوی را آزاد ساخت. مطالعه‎ی حاضر با هدف بررسی ابعاد توسل به دعا در بیماران سرطانی مراجعه‎کننده به مرکز غذا و داروی دانشگاه علوم پزشکی گلستان در سال 1392 انجام گرفت.

مواد و روش­ها: مطالعه‎ی حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود که در آن 96 بیمار مراجعه‎کننده به مرکز غذا و داروی دانشگاه علوم پزشکی گلستان با تشخیص سرطان و تحت درمان با داروهای آگونیست به روش سرشماری در سال 1392 انتخاب شدند. اطلاعات توسط پرسشنامه‎ی مشخصات جمعیتی و پرسشنامه توسل به دعا که توسط پولوما (Poloma) و پندلتون (Pendelton) تهیه شده ‎بود، جمع‎آوری گردید. داده‎های به‎دست آمده توسط نرم‎افزار آماری SPSS نسخه 16 به کمک آمار توصیفی (فراوانی، میانگین، انحراف‎معیار) و آمار استنباطی (آزمون آنالیز واریانس) تجزیه و تحلیل شد.

یافته‌ها: براساس نتایج پژوهش میانگین و انحراف‎معیار توسل به دعا در بعد تناوب دعا 7/21±7/91، در بعد تجربه قبلی دعا 8/9±6/45 و در بعد نگرش به دعا 0/8±9/33 به‎دست آمد. آزمون آماری نشان داد که بین ابعاد دعا اختلاف معنا‌داری وجود داشت؛ به‎طوری‎که تناوب دعا با تجربه قبلی دعا (01/0>P)، تناوب دعا با نگرش قبلی به دعا (005/0>P) و درنهایت تجارب قبلی دعا با نگرش قبلی به دعا (01/0>P) ارتباط معناداری داشتند؛ ولی نتایج آزمون رگرسیون خطی چندگانه بین هیچ‎یک از ابعاد دعا با مشخصات جمعیتی ارتباط معنا‌داری را نشان نداد.

استنتاج: با توجه به خوب و بالا بودن تأثیر ابعاد مختلف توسل به دعا در بیماران، می‌توان بیان نمود که توسل به دعا، می‌تواند پایگاه محکمی برای زندگی و تحمل مشکلات و عوارض بیماری و درمانی در بیماران سرطانی محسوب شود؛ بنابراین پرستاران به‎عنوان مهم‎ترین عضو کادر درمانی، می‌توانند با شناسایی ابعاد روحی در بیماران سرطانی به ادامه روند درمانی و بهبود کیفیت مراقبت آن‎ها کمک نمایند.