وجود آسیب در باورها و اعتقادات هر فرد و یا یک جامعه می تواند در سلامت عمومی آنان نقش داشته باشد. مقصود اصلی این پژوهش، تبیین و نقد آرزواندیشی به منزله یک آسیب در سلامت باورهای دینی است. شخص دیندار بهواسطهی تکیه بر قدرت لایزال الهی، در معرض این آسیب قرار دارد که بهطور غیرواقع بینانه، خود را محق و مدعی برخورداری از مواهبی بداند که برای آن تلاشی نکرده است. روش انجام پژوهش حاضر، به صورت تجزیه و تحلیل مفهوم می باشد و هدف آن است که تنها با مراجعه به فرهنگ های لغت نمیتوان به مفاهیم واژه ها دست یافت؛ بلکه با نظر به شبکه معنایی، کشف روابط میان یک واژه و واژه های دیگر و مقایسه واژگان مترادف و متضاد، میتوان به معنای دقیق تری از واژگان و مفاهیم دست یافت.
  یافته ها نشان می دهدکه میان مفهوم « امیدواری » و « آرزواندیشی »  تفاوت هایی وجود دارد؛ از جمله اینکه تکیه بر مفهوم امیدواری با سعی و عمل قابل جمع است. از آنجایی که زوج در بیشتر موارد با یکدیگر آمده است؛ در نتیجه امیدواری و « خوف و رجا » مفهومی آرزواندیشی از یکدیگر متمایز می باشد. از این رو اصلیترین پیامد آرزواندیشی در تربیت دینی، رشد خودمحوری و خودشیفتگی فردی و جمعی است که تبعات زیانبار فردی و اجتماعی را در پی دارد.