دانشجوی دکتری فلسفه و کلام اسلامی، گروه الهیات، دانشکده حقوق الهیات و معارف اسلامی، واحد نجفآباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجفآباد، ایران
چکیده: (3068 مشاهده)
شبیهسازی انسان (Human Cloning) یا تولیدمثل انسان از طریق غیرجنسی، مسئلهای میانرشتهای است که محققان درباره آن در ابعاد مختلف ازجمله بُعد کلامی و از منظر علم، دین و سلامت بحث کردهاند. ازآنجاکه برخی کشفیات علمی ازجمله شبیهسازی انسان، با اعتقادات انسان مرتبط است و برخی از علما نیز حساسیت خاصی به آموزههای دینی نشان دادهاند و اینگونه کشفیات را متعارض با آیات الهی و عقاید دینی میدانند و درباره شبیهسازی انسان به ممنوعیت آن حکم دادهاند، ضرورت دارد ادله نقض آنها مطالعه و نقد و بررسی شود و نشان داده شود که چهبسا کشفیات علمی نهتنها باعث تضعیف اعتقادات نمیشوند، بلکه باعث تقویت ایمان نیز خواهند شد.
مقاله حاضر از نوع پژوهشی تحلیل محتواست و در پی ارزیابی ادله کلامی بر ممنوعیت شبیهسازی انسان -فارغ از ادیان و مذاهب- و نقد و بررسی آن است تا نشان دهد آیا شبیهسازی انسان از نوع خلق و آفرینش است و بشر با این فناوری حقیقتاً کار خدا را انجام میدهد و در عرض خدا قرار میگیرد یا خیر. بررسیها نشان داد خالقیت و فاعلیت خدا نسبت به جهان و موجودات، در طول علل و عوامل مادی قرار دارد، نه در عرض آن و فقط خداوند میآفریند و کشفیات علمی ازجمله فناوری شبیهسازی انسان، نهتنها اعتقاد به خدا را تضعیف نمیکند، بلکه موجب تقویت آن میشود و نشانه عظمت پروردگار است.