استادیار، گروه جامعهشناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
چکیده: (1163 مشاهده)
سابقه و هدف: رضایت زناشـویی احسـاسی عینـی از خشنودی و لذت تجربهشدهی زن و مرد با توجه به تمام جنبههای ارتباط زناشویی اسـت؛ ازاینرو هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط سبکهای دلبستگی به خدا، تابآوری و شفقت به خود با رضایت زناشویی زوجین شهر اصفهان است.
مواد و روشها: این پژوهش توصیفی و همبستگی بود. جامعهی پژوهش شامل تمام زوجین مراجعهکننده به کلینیکهای روانشناسی و فرهنگسراهای خانوادهی شهر اصفهان در سال 1۴۰۱ و ۱۴۰۲ به تعداد 420 نفر بود که به روش نمونهگیری هدفمند و داوطلبانه 110 زوج (زوج 44 زن و 66 مرد) انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامههای دلبستگی به خدا (QAG)، شفقت به خود (SCS، تابآوری (RQ) و رضایتمندی زناشویی (MSQ) بود. دادهها از طریق روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گامبهگام با استفاده از نرمافزار SPSS-23 تحلیل شد.
یافتهها: نتایج نشان داد که دلبستگی به خدا، تابآوری و شفقت به خود با رضایت زناشویی زوجین شهر اصفهان ارتباط معناداری دارد (01/0P<، 28/0, 26/0=r) . همچنین، از بین متغیرهای پیشبین پژوهش، متغیرهای دلبستگی به خدا (با آمارهی t برابر با 2/81) و شفقت به خود (با آمارهی t برابر با 2/49) میتواند تغییرات مرتبط با رضایت زناشویی زوجین شهر اصفهان را پیشبینی کند و از بین مؤلفههای دلبستگی به خدا، مؤلفههای پایگاه مطمئن، اعتراض به جدایی، جستوجوی مجاورت و درک مثبت به خدا با رضایت زناشویی ارتباط معناداری دارد و نیز بین مؤلفههای مهربانی با خود، اشتراکات انسانی و بههشیاری یا ذهنآگاهی با رضایت زناشویی ارتباط معناداری وجود دارد (01/0P<).
استنتاج: نتایج این پژوهش نشان میدهد که سبکهای دلبستگی به خدا و ابعاد آن و شفقت ممکن است در میزان رضایت زناشویی نقش داشته باشد.