سابقه و هدف: اخلاق پزشکی مقوله‌ای است که موضوع آن بررسی مجموعه‌ی آداب و رفتاری است که صاحبان مشاغل پزشکی باید رعایت کنند. پیشرفت دانش پزشکی و روش‌های نوین تحقیقات زیست‌شناختی، تعارضات اخلاقی مختلفی را به وجود آورده که ضرورت توجه به اخلاق پزشکی را ایجاب کرده است. اخلاق پزشکی در ایران و تمدن اسلامی سابقه‌ی دیرینه‌ای دارد. در دوران تمدن اسلامی، زکریای رازی و قطب‌الدین شیرازی، دو تن از دانشمندان بزرگ جهان اسلام، به مباحث مهمی در مورد اخلاق پزشکی اشاره کردند. هدف از این تحقیق بررسی مبانی اخلاق پزشکی رازی و قطب‌الدین شیرازی است.
مواد و روش ها: روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی‌تحلیلی مبتنی بر گردآوری اطلاعات به شیوه‌ی کتابخانه‌ای است.
یافته ها: به‌طور کلی، رازی به عقلگرا  و قطب‌الدین شیرازی به  شریعت‌گرا و خدامحور بودن شهرت داشته‌اند. در مبحث اخلاق پزشکی، رازی به مباحث ارتباط پزشک و بیمار، ارتباط بین بیمار و پزشک، صلاحیت علمی و عملی پزشک، رازداری پزشک و اعتقادات بیمار توجه کرده و قطب‌الدین شیرازی بایسته‌های اخلاقی طبیب را در ده اصل بیان کرده است.
استنتاج: بررسی دیدگاه‌های رازی و علامه قطب‌الدین شیرازی در زمینه‌ی اخلاق پزشکی از منظر طب سنتی ایران نشان‎دهنده‌ی این است که رازی و قطب‌الدین شیرازی همانند بسیاری از پزشکان مقیّد به اصول اخلاقی در رابطه‌ی بین پزشک و بیمار، رعایت اصول اخلاقی را از ملزومات حرفه‌ای می‌دانسته‌اند و در حیطه‌های مختلفی مانند صلاحیت‌های رفتاری وهمچنین مسائل تخصصی درمانی به مسئله‌ی اخلاق پزشکی توجه داشته‌اند.