سابقه و هدف: یکی از مهمترین موضوعات مورد توجه در عصر مدرن، موضوع امید به آینده و بازتاب آن در جریان زندگی روزمره افراد می باشد. امید به آینده از مهمترین
مؤلفه های افزایش کیفیت زندگی در حالت کلی میباشد که خود متأثر از چند عامل است. یکی از عوامل مهمی که در ارتباط نزدیک با این متغیر می باشد، دینداری است؛ بنابراین در پژوهش حاضر به بررسی نقش دینداری بر امید به آینده پرداخته شده است.
      مواد و روش ها: روش تحقیق حاضر از نوع پیمایشی است و جامعه آماری موردمطالعه، شامل افراد 60-20 سال شهر آذرشهر به تعداد 39601 نفر می باشد که از این تعداد، 380 نفر به  روش نمونهگیری خوشه ای انتخاب شده است.
      یافته ها: نتایج آزمون دو متغیره بین متغیرهای مذکور نشان داد که دینداری با امید به  آینده و ابعاد آن (تفکر راهبردی (0/05>P)، تفکر عاملی رابطه مثبت و  معنی داری دارد؛ یعنی با افزایش میزان دین داری، میزان امید به آینده در بین افراد  مورد مطالعه افزایش می یابد و برعکس. همچنین، شدت همبستگی بین متغیرهای مورد بررسی، متوسط به بالا مشاهده شد.
      استنتاج: با توجه به یافته های پژوهش حاضر، تقویت باورهای دینی در جریان جامعه پذیری، تقویت ایمان قلبی و مشارکت دادن افراد از سنین پایین در امور مذهبی جهت
افزایش میزان امید به آینده افراد، امری ضروری می باشد.