دوره 5، شماره 2 - ( اسفند 1396 )                   جلد 5 شماره 2 صفحات 76-68 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


مرکز تحقیقات طب، قرآن و حدیث، دانشگاه علوم پزشکی بقیه‌الله عج، تهران، ایران
چکیده:   (3069 مشاهده)
سابقه و هدف: هرچند قرآن کریم و نهج‌البلاغه کتاب‌هایی در زمینه بهداشت و پزشکی نیستند؛ اما در هریک از این منابع نکاتی وجود دارد که می‌توان از آن‌ها در تدوین دستورالعمل‌های مرتبط با سلامت و بیماری سود برد؛ از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان بهره‌گیری از منابع فوق در تدوین مقالات علوم پزشکی انجام شد.
مواد و روش‌ها: پژوهش مقطعی و کاربردی حاضر به‌صورت سرشماری در ارتباط با مقالات علمی- پژوهشی فارسی‌زبان منتشرشده از سوی دانشگاه‌های علوم پزشکی انجام شد. داده‌ها با استفاده از چک‌لیست محقق‌ساخته‌ای متناسب با اهداف پژوهش و از طریق بررسی کلیه مقالات و منابع آن‌ها گردآوری گردیدند. شایان ذکر است که جهت پردازش داده‌ها از شاخص‌های آماری توصیفی استفاده شد.
یافته‌ها: یافته‌های حاصل از استخراج 186735 منبع از 6907 مقاله منتشرشده در قالب 696 شماره از مجلات علمی- پژوهشی فارسی متعلق به 47 دانشگاه علوم پزشکی کشور نشان داد که موارد استفاده از قرآن کریم و نهج‌البلاغه به‌عنوان منابع مورد استناد به‌ترتیب 404 و 20 مرتبه (کمتر از 1 درصد) بوده است که در این میان پراستنادترین سوره‌های قرآن به‌ترتیب سوره بقره، انعام، نساء و اسراء بودند.
استنتاج: اگرچه یافته‌های پژوهش از به‌کارگیری قرآن و نهج‌البلاغه به‌عنوان منابع مورد استناد در مقالات علوم پزشکی حکایت دارند؛ اما میزان آن بسیار اندک به نظر می‌رسد.
متن کامل [PDF 629 kb]   (2742 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي - مقاله اصیل | موضوع مقاله: طب اسلامی- ایرانی

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.