بهبود کیفیت زندگی، یکی از مباحث بنیادین در روانشناسی معاصر به شمار می‌رود. امروزه بسیاری از فیلسوفان، جامعه شناسان و روانشناسان رویکرد کارکردگرایانه به دین دارند و از آثار و نتایج التزام نظری و عملی به دین در حوزه نیازهای روانی و نیازهای اجتماعی گفت و گو می‌کنند. یکی از مهم‌ترین رسالت‌های پیامبران الهی به ویژه پیامبر اسلام (ص) بهبود کیفیت زندگی در سایه رشد و تعالی اخلاقی است. هدف نوشتار حاضر بررسی تطبیقی بهبود کیفیت زندگی» از منظر اسلام و روانشناسان مثبت گراست.

  مطالعه حاضر به روش تطبیقی و توصیفی با گردآوری اطلاعات از قرآن کریم و روایات و منابع روانشناسی انجام شده و سپس به بررسی و تحلیل داده‌ها، مطابق با هدف مقاله، پرداخته شده است.

  بر اساس دیدگاه درمانگران مثبت گرا، انسان می‌تواند با تغییر دادن احساسات و دیدگاه‌ها، هیجانات خود را در یک جهت مثبت به حرکت در آورد. در نگاه مبتنی بر آموزه‌های دینی نیز، فرد بر اساس اصل رشد و درک شخصی و شکوفایی فطرت و شناخت وجود خود و خدا و مطابق اصل معنا یابی، تفسیری صحیح از تجارب خود پیدا کرده و بر اساس اصل غنای درونی در پرتو توجه به خدا، هیجانات خود را در جهت بهبود کیفیت زندگی هدایت کند.

  مطالعه حاضر نشان داد که برخی از آموزه‌های بهبود کیفیت زندگی در اسلام و روانشناسی مشترکند و اسلام راهکار‌های پایدارتر و دقیق‌تری ارائه نموده است.